Kies een categorie
Zoeken binnen exclusief
terug naar overzicht

Alle categorieën

Wijkverpleging krijgt zelf een wasbeurtje

Wijkverpleging krijgt zelf een wasbeurtje

Of het interview mag plaatshebben op de zaterdag voor verschijnen van dit magazine? ‘Ja hoor’, antwoordt Tessa Schreibers. ‘Ik ben er vierentwintig uur per etmaal.’ Hier zit duidelijk een krachtdadige leider van twaalfhonderd zorgmedewerkers, aardig en spraakzaam tegelijk. Al heeft ze zorgjes. Om de zorg, dus daarover zal het ook gaan. Vijf jaar geleden startte ze bij de MeanderGroep Zuid-Limburg met wijkverpleging in de hele Oostelijke Mijnstreek.

Door Jos Benders, arts-redacteur

Wat is uw missie?
Tessa Schreibers: ‘Als ik mezelf een spiegel voorhoud, dan zie ik het als mijn plicht de zorg die wij voor onze klanten hebben in evenwicht te houden met de zorg die we voor onze medewerkers hebben. Het gaat heel vaak om moeten voor onze klant, maar we moeten ook voor onze collega’s. Hen overeind houden en een goede baan gunnen, maakt dat ook de klant goed kan worden geholpen. Ze komen in lastige situaties en hebben iemand nodig die achter hen staat.’

De zorg aan meer dan vijfduizend klanten in de thuissituatie, genomen bij die voor uw twaalfhonderd medewerkers, maakt dat u eigenlijk een mantelzorger van uw eigen instelling?
Houdt in, glimlacht. ‘Dat is een mooie vergelijking, ja. Ik denk dat we net zo hard voor onze collega’s moeten zorgen als we voor onze klanten doen.’ Toevoegend: ‘Als je niet goed luistert en je raakt jouw mensen kwijt, dan raken we verder van huis.’

Valt dit te zien als een kentering?
‘Van oudsher is er in de wijkverpleging drukte in de ochtend en in de avond. Als je als wijkverpleegkundige alleen maar die ochtenden en avonden werkt, dan kom je onmogelijk aan een dienstrooster met een inkomen waarmee je jouw hypotheek kan betalen. Vroeger was dat de normaalste zaak. Rond 2018, en erna versneld door corona, hebben wij gesteld: we moeten nu gaan veranderen. Hieruit resulteerde een shift waarbij we zijn gaan kijken wat niet alleen de klantwens is maar ook die van de medewerker.’

Met als resultaat?
‘Dat we bijvoorbeeld meer in achturige diensten zijn gaan werken. Wat voor u en anderen misschien normaal was, is dat in de thuiszorg nog steeds niet. Bizar! De verandering betekent een soort aardverschuiving. Niet alleen de planning wordt heel anders, ook gesprekken met de klant moeten hem ervan overtuigen dat werkzaamheden die normaal ’s ochtends plaatsvonden nu gedurende de dag worden gedaan.’

Kunt u een voorbeeld noemen?
‘Wij werken al sinds 2016 met de boodschap: eigen kracht, eigen regie. Eigen kracht staat voor: wat kan ik? En eigen regie ziet op: wat wil ik? Die eigen kracht valt vaak goed aan te spreken. Iemand kan bijvoorbeeld z’n eigen steunkous aantrekken, maar wíl hij ook de steunkous zelf aantrekken? Dit plaatst mij voor de vraag hoe ik iemand help dit ook daadwerkelijk te willen. En hoe krijg ik mijn zorgmedewerker mee om dit met de klant bespreekbaar te maken? Voorwaar een uitdaging.’

U breekt in uw jaarverslag een lans voor digitale zorg.
‘Een voorbeeld: we hebben best wel klanten die angstig zijn om alleen te douchen. Iemand direct in hun buurt hebben, dat voelt veilig. Want stel ze vallen, met de angst dat ze daar liggen en de vrees dat er dan geen hulp is. Op het moment dat je de klant aan een speciale sensoring kan helpen (elektronische halsbeveiliging, red.) en hij het profijt ziet, kan je die vorm van zorg afbouwen, zeker als hij ervaart dat sensoring hem ook vrijheid biedt. Hij hoeft niet meer te wachten tot de wijkzorg komt, hij kiest zijn eigen moment. Onze klanten geven terug dat ze die stap als een drempel voelden, maar deze uiteindelijk vaak best wel prettig vinden.’

Niet moeilijk om digitaal een steunkous aan te trekken?
Glimlacht. ‘Dat kan helaas nog niet nee, maar misschien komt die tijd wél. De ontwikkelingen gaan razendsnel. Ik denk echt dat er een keer een hulpmiddel komt waarmee het niet meer nodig is dat ik als patiënt zelf die steunkous aandoe.’

‘Mag ik nog even terugkomen op dat stukje digitale zorg als opvolger van fysieke zorg? Wat wij zien, is dat er een generatie aankomt die elke dag zou willen douchen, anders dan sommige huidige ouderen. Als ik hier als thuiszorgorganisatie over nadenk, kan ik vastlopen in de gedachte: dat gaat nooit van z’n leven lukken. Ik ben er echt van overtuigd dat nieuwe technieken het mogelijk maken om elke dag te douchen zonder dat wij er fysiek bij aanwezig behoeven zijn.’

De thuiszorg is danig in beweging, voor de klant gaat het heel wat betekenen.
‘Kijk, wat wij heel erg belangrijk vinden, is dat we het gesprek kunnen voeren met elkaar. We zijn niet alleen verantwoordelijk, we zijn samen verantwoordelijk. Met de familie, met de klant.
Wij willen graag het gelijkwaardige gesprek voeren, waarbij we met elkaar afspreken hoe we het gaan doen. Daarbij vind ik het zelf nog steeds een heel lastige kwestie dat mensen zeggen: de zorg die mijn buurvrouw krijgt, wil ik ook krijgen. Nee, zo werkt het niet meer, want de buurvrouw heeft een andere situatie. De klant mag erop rekenen dat wij hierin een goede inschatting maken. Met de zekerheid dat als onze klant die extra zorg ook nodig heeft, wij die zeker ook zullen bieden.’

Als het zo doorgaat, dan wordt de zorg onbetaalbaar en is deze niet meer voor iedereen op tijd toegankelijk doordat er te weinig personeel is. Om dit dreigend zorginfarct te lijf te gaan, hebben zorgverzekeraar CZ, Burgerkracht Limburg, Zuyderland, huisartsen, thuiszorg en andere zorgpartners binnen de Mijnstreekcoalitie de krachten gebundeld
(www.mijnlevengezond.nl). De zorg zal anders worden dan we gewend zijn. Ook voor de MeanderGroep Zuid-Limburg, met 5500 medewerkers. Ze verleent jaarlijks zorg aan twintigduizend klanten van alle leeftijden. En is vast voornemens dit te blijven doen, al vraagt het de nodige plooibaarheid van ons als consumenten van hun zorgverlening.

Resultaten

129 resultaten

Nummer 1 Leden Inlog

U kunt hieronder inloggen om deel te nemen aan onze lezersacties.

E-mail adres  
Wachtwoord  

Wachtwoord vergeten?
Maak een nummer1 account aan