‘We mogen de mens niet uit het oog verliezen’
Vanaf nu verschijnt Nummer 1 in de beide Limburgen. Daarom leek het ons een goed idee om onze lezers te laten kennismaken met de Eerste Limburger van het zogenaamde West-Limburg: gouverneur Jos Lantmeeters.
Door Jempi Welkenhuyzen | Fotografie Robin Reynders
Jos Lantmeeters (57) is sinds 1 september 2020 gouverneur in Belgisch-Limburg. Als voormalig politicus van de Nieuw-Vlaamse Alliantie (N-VA) en advocaat komt hij beslagen ten ijs. Als Vlaams Parlementslid en ook in de gemeenteraad van Genk heeft Lantmeeters heel wat dossierkennis opgebouwd. Al is de gouverneur niet stemgerechtigd, als voorzitter van de deputatie zal hij zeker zijn mening laten horen. En in die zin is Lantmeeters wel degelijk een belangrijke medespeler in het provinciale beleid. ‘De eerste introductiemaanden verliepen qua inhoud naar wens. Ik heb in mijn vorige leven steeds goede contacten onderhouden over alle partijen heen en dat kwam nu van pas. Maar COVID-19 gooide wel roet in het eten. Ik wil als gouverneur tussen de mensen staan en nu werd ik veroordeeld tot de ophokplicht. Ook mensen schuwen face to face vergaderingen en gaan virtueel. Ik sta dus te popelen om iedereen echt te leren kennen in plaats van achter een computerscherm.’
Lantmeeters zelf bleef tot nu toe coronaproof. Dat geldt eveneens voor zijn team enthousiaste medewerkers waarop hij kan terugvallen. Ook de samenwerking met de deputatie, zeg maar het dagelijks bestuur van de provincie, verloopt vlot. Al hebben ze elkaar toch eerst even moeten taxeren.
‘Klopt, we moesten elkaar leren inschatten. Als gouverneur wordt men op van alles en nog wat aangesproken. Denk aan Vlaamse bevoegdheden, controle op de werking van lokale besturen en federale opdrachten zoals rampbestrijding, nu aan COVID-19, veiligheid en gezondheid. Al heb ik strikt genomen geen stemrecht, ik heb wel een mening. En soms botst die al eens. Weet je, ik ben altijd een beetje anarchist geweest. Dat trekje krijg je mee als je al vroeg op internaat wordt gestuurd. Je leert er dan wel rekening houden met elkaar en omgaan met conflicten. Maar wie zich staande wil houden, moet weleens rebelleren of kritische vragen stellen. En dus geef ik nu soms nog graag wat tegenwind tegen allerlei heilige huisjes, zoals de koninklijke familie, de vakbonden of de ziekenfondsen. Let op, die hebben goede kanten, maar je moet ze af en toe toch in vraag durven stellen.’
Enkele jaren geleden werden de provincies afgeslankt. Een deel van de bevoegdheden werd overgedragen naar het Vlaams Gewest, waardoor de provincies heel wat minder geld in het laatje kregen. Denk bijvoorbeeld aan cultuur. Was deze pijler niet beter in Limburg gebleven?
‘Limburg heeft inderdaad het nadeel om geen grote steden te hebben, zoals de bekende kunststeden in Vlaanderen. Denk aan Antwerpen, Brugge, Gent, Leuven of zelfs Mechelen. We zijn daarentegen wel zeer verweven met Nederlands-Limburg en de euregio. We zullen ons dus moeten verenigen, grote cultuurhuizen laten samenwerken met kleinere organisaties en zo nieuwe projecten aanboren om ons te bewijzen. De provincie moet die dossiers actief faciliteren, anders komen we terecht in een culturele woestijn. En we moeten over de grens kijken, samenwerken met Nederlands-Limburg en Brabant. Ik heb regelmatig contact met collega-gouverneur Theo Bovens. Ook denk ik aan economische projecten als de Einstein Telescope, een geavanceerd observatorium voor detectie van zwaartekrachtgolven in onze grensregio. Ten slotte moeten we zeker kijken naar mogelijkheden in Eindhoven. Onze Limburgse Reconversie Maatschappij netwerkt al met LIOF, maar het mag nog intenser. Nu is het nog te fragmentarisch.’
Wat mogen we - eens coronavrij - verwachten van 2021? Wat zijn dan de uitdagingen?
‘Corona gaf ons economisch en menselijk een lelijke opdoffer. We zijn echter zeer veerkrachtig. Postcorona zullen we ons economisch wel herpakken, maar op sociaal en psychisch vlak is er serieuze schade toegebracht. Hier moeten we iedereen terug mee hebben, vooral zij die kansarm zijn, de alleenstaanden, de eenoudergezinnen en de werklozen. We moeten de sociale contacten herstellen en het verenigingsleven terug monitoren. Ik roep iedereen op de mens niet uit het oog te verliezen.’
Afgelopen weken verschenen er diverse artikelen en onderzoeken in Nederland met als grootste gemene deler dat de balans werk-privé als een zware last wordt ervaren. Het vele telewerken is daar niet vreemd aan. Hoe lukt het u?
‘Dat lukt vrij goed. Momenteel zijn er weinig activiteiten door corona. De invulling wordt moeilijker als de maatregelen voorbij zijn. Ik heb altijd een sterk evenwicht gezocht tussen mijn werk en mijn gezin. Ik heb drie kinderen. En mijn echtgenote Miet (Vansweevelt, red.) is een goed klankbord. Ze zorgt voor een vrouwelijke touch. Ik beluister haar en doe dan wat mij het beste lijkt.’ Knipoogt. ‘Maar eigenlijk komen onze gedachten zeer vaak overeen, hoor.’ Lacht. ‘Daarnaast zorg ik voor een gezonde geest in een gezond lichaam. Ik loop elke dag tien kilometer en op zondag zelfs het dubbele. Dat gebeurt ’s morgens in alle vroegte. Dan kan je me in het Heempark of in het natuur- en recreatiegebied Kattevennen tegenkomen. Ik ben een mens met veel energie. Lopen maakt me fysiek leeg maar creëert ruimte in mijn hoofd. En ik hoor ontzettend graag muziek. Toen ik hier op het gouvernement aankwam was het doodstil. Ik heb graag een beetje leven in de barak. Daarom zul je in mijn kantoor steeds een streepje muziek horen op de achtergrond. Wat ik graag hoor? Dat hangt van het moment af. Alle muziekgenres, van klassiek over jazz tot pop. En weet je wat mij nog ontspant? Kaarten! Een overblijfsel uit mijn studententijd aan de universiteit in Leuven. Kwajongen met vrienden en hen dan koejonneren, een beetje sarren. Héérlijk. Dat corona maar vlug voorbij is.’
