Voorwoord maart 2025
Beste lezer,
Grote kans dat u nog de naweeën ervaart van carnaval als u dit voorwoord leest. Of dat positief is in de vorm van mooie herinneringen of minder prettig omdat u zich brak voelt, dat laat ik in het midden. Feit is: de stof van de bonte storm is grotendeels opgetrokken. De laatste schilfers confetti opvegen en klaar. Volgend jaar opnieuw. Mijn enige twee wapenfeiten dit jaar waren ’t Kanón van ’t Balkón en de grote optocht, beide in Sittard. Liep ik in mijn jongere jaren nog actief mee in optochten en sloeg nagenoeg geen carnavalsactiviteit over, tegenwoordig beperk ik de dolle dagen tot hooguit genoemde evenementen. Om me heen zie ik mensen die al wekenlang onrustig zijn, niet kunnen wachten tot het feest begint en zich helemaal onderdompelen in de vastelaovend, anderen gruwelen van het verkleden, schminken, de massaliteit en de muziek, vluchten naar andere oorden om vooral maar niets mee te krijgen van die ‘flauwekul’. Daartussenin een heel scala aan belevingen.
Hier in huis eenzelfde constatering. De oudste zoon pikte op donderdag Valkenburg mee en hing zijn pekske na ’t Kanón op zaterdag gauw weer aan de kapstok. Dochter had een vijfdaags programma paraat, inclusief diverse culinaire arrangementen. Voor haar kan deze traditie niet lang genoeg duren. De jongste zoon begint nu plotseling, na een periode van volledig anti, in carnavalssferen te geraken en trok er met een stel vrienden op uit, als vijftienjarige voorzichtig ontdekkend wat het feest precies inhoudt.
Zo beleven we carnaval vanuit diverse invalshoeken en kiezen we allemaal voor een eigen invulling. De verschillen zijn vaak groot, alleen al qua uitdossing. Dochter en ik gaan helemaal los, met originele creaties, hoeden, accessoires en schmink, terwijl de jongens genoegen nemen met een afzichtelijk - althans in mijn ogen - frutseloutfit van webshop Temu. Ziehier, de carnavaleske verpersoonlijking van de wegwerpgeneratie. Drie polonaises en twee dagen sjravele in een vol café en het kan de prullenbak in. Tja. Ook de locaties en evenementen die we bezoeken, verschillen nogal. Waar ik de intimiteit en luwte van het kleinschalige carnaval prefereer, liefst in de omgeving waar ik ben opgegroeid, kiest de jongere generatie voor het bombastische en massale. Hoe vaak ik ook tegenwerp dat groter beslist niet altijd beter is, en dat ze nu al voor de tigste keer met dezelfde koppen op het podium hebben staan meebrullen, het deert hen allerminst. Ik lach hooguit twee keer om dezelfde mop, de jeugd kan blijkbaar eeuwigdurend stukgaan om repeterende hapklare brokken.
Ach, lijkt de beleving rondom carnaval, zoals ook rondom tal van andere evenementen, niet op het gewone leven? Met een grote diversiteit aan karakters, meningen, smaken, visies en belangen? Het geeft kleur en invulling aan het bestaan, van ons allemaal. Leef maar eens elke dag te midden van eenheidsworst tegen een kleurloze achtergrond. Ik geef het u te doen. Dan tovert zelfs een fout Temu-jasje een glimlach op het gezicht. Indien u nog vakantie heeft: neem lekker de tijd om deze extra dikke Nummer 1 te lezen. Overigens ook als u geen vrij heeft. Maar liefst 108 pagina’s, inclusief een zorgspecial van 46 pagina’s, om lekker doorheen te bladeren. Adieu carnaval, welkom Nummer 1. Veel leesplezier.
