Voorwoord januari 2025
BESTE LEZER,
Voor me staat een kleine adventskerstboom, met lampjes en eenendertig schattige papieren zakjes met daarin telkens een leuk cadeautje. Rechts van me de echte kerstboom, eveneens sfeervol verlicht en versierd. Het geeft de verder donkere ruimte een hartverwarmende gloed. De wereld om me heen ontwaakt langzaam, voorzichtig. Ik kijk naar buiten. Het schemert nog, verkeer rijdt door de straat. Vroege vogels op weg naar werk, naar studie, naar duizenden-en-bestemmingen. Een ekster ziet te goed aan de stukjes brood op het ronde tafeltje in de achtertuin. Telkens hetzelfde ritueel: van een afstandje loert de ekster of de kust veilig is, neerdaalen op het gras, het tafeltje op, een stukje brood in de snavel, meteen het platte dak van de keuken op om daar rustig het veroverde feestmaal te verorberen. De setting, noemen het de regelmaat van het leven, geeft me rust. De sereniteit ervan voelt fijn.
Een paar dagen geleden was de vloer rondom de kerstboom een deken van geschenken. De traditionele pakjesavond leeft hier nog volop. Met gezin en aanhang samen in de woonkamer, verwachtingsvol. Verwonderd zijn over de mooie presentjes die je ontvangt, maar nog genietender van het geven. Dat de sinterklaasviering en het optuigen van de kerstboom in veel huishoudens strikt gescheiden worden, is geen optie. In het vroege najaar klinken hier immers de eerste tonen van Mariah Carey’s kerstkraker, steevast verzorgd door dochterlief. Dat gaat crescendo richting december - ook al is het daar niet iedereen mee eens - en komt dan tot volle wasdom. Als zij wakker wordt, is de muziek nooit ver weg. Een constante hier in huis.
De schmer heeft inmiddels plaatsgemaakt voor daglicht. De jongste zoon verschijnt ten tonele. Licht nerveus en gejaagd, want proefwerkweek. Nog even gas geven en dan volgt voor junior een vakantie vol feestelijkheden. De oudste verschanst zich in zijn slaapkamer, hoeft vandaag niet zo vroeg in actie te komen. En doet dat dan ook niet. Mijn voorwoord vordert gestaag, de letters rijgen zich aaneen. Zo meteen naar kantoor om de laatste pagina’s van deze Nummer 1 in te vullen. Redacteuren, vormgevers en fotografen zijn druk in de weer, zoals altijd. Ik prijs me gelukkig met hun gedeelde passie voor dit magazine. De deadline loert echter om de hoek, kijkt me weldra recht in de ogen.
Bovenstaande zou zomaar ook een tafereel van tien jaar geleden kunnen zijn. Er is in al die jaren - gelukkig - weinig veranderd in deze periode van het jaar. Maar hoe ziet het leven er dan tien jaar na vandaag uit, mijmer ik. Vieren we dan nog steeds samen pakjesavond? Wonen de kinderen dan ergens in den lande? Hebben ze een leuke baan die aansluit bij hun huidige studie? Wat is hun relatiestatus? Hoe kijk ik aan tegen mijn naderende pensionering? Breder: hoe ziet de maatschappij, het land, de wereld eruit? Zijn de inwoners van Syrië en de mensen die het land ontvlucht zijn nog net zo blij als nu, met het opstappen van Bashar al-Assad? Heeft het leven er een permanent positieve wending genomen? Hebben Israël en Palestina hun eigen leefgebied, ver weg van die ellendige oorlog en het zinloze bloedvergieten? En zo vragen nog heel wat meer kwesties om aandacht in mijn hoofd. Te veel. Bovendien besef ik dat ook dichtbij niet iedereen elk jaar opnieuw uit kan zien naar een vakantie vol feestelijkheden, naar een warme gloed in huis, naar geschenken en familie en vrienden om hen heen. Dat de regelmaat van het leven niet voor iedereen gunstig uitpakt. Dat de constante in het leven niet altijd als muziek in de oren klinkt. Daarom: geef om elkaar, geef aan elkaar. En niet uitsluitend omdat het nu die tijd van het jaar is. Nee, omdat het erom prins stelt op naastenliefde en verdraagzaamheid, omdat sterke schouders de kwetsbaren moeten dragen waar sprake is van ongelijkheid. Ongeacht waar en wanneer. En laat dat ook een constante in het leven zijn.
Namens het team van Nummer 1 wens ik u allen hartverwarmende feestdagen en een gezond 2025.
