Voorwoord december 2024
Beste lezer,
De samenleving ziet er ten opzichte van pakweg vijftig jaar geleden behoorlijk anders uit. Met name het traditionele man-vrouwbeeld is gekenterd. Althans, er is sprake van meer bewustwording ten aanzien van personen die zich anders manifesteren, zich anders voelen dan wat doorgaans gebruikelijk was. Meest sprekende en actuele voorbeeld is de lhbtiq+gemeenschap, die zich steeds meer uitspreekt en haar gezicht laat zien maar nog steeds weerstand voelt. Iedereen heeft een unieke achtergrond, overtuigingen, voorkeuren, talenten en gevoelens. Ik vind het belangrijk om deze verschillen te omarmen en ervoor te zorgen dat iedereen zich gehoord, gezien en vooral gewaardeerd voelt. En met mij velen. Helaas is er nog een lange weg te gaan. De horken en hufters van deze wereld nemen het immers niet zo nauw met wat in hun ogen afwijkt van datgene wat zij als standaard en dus als normaal zien. Dat is een kwalijke zaak en een wrange constatering.
Ons land wordt door andere landen gezien als een oord met een grote mate van tolerantie op velerlei gebied. Het eerste huwelijk tussen partners van gelijk geslacht bijvoorbeeld vond plaats op Nederlandse bodem. Een tolerante en dus ook inclusieve omgeving ontstaat echter niet vanzelf. Het vraagt om bewuste keuzes, een open houding en de wil om te leren, te veranderen en te verbinden. Dat betekent luisteren naar elkaar, elkaars identiteit respecteren, samenwerken aan gezamenlijke doelen, zelfs wanneer je het niet eens bent met een ander. Hoeft ook niet altijd, kan ook haast niet. Ik frons ook regelmatig mijn wenkbrauwen als ik de krant lees, het journaal kijk of over straat loop. Zolang het bij fronsen blijft, is er de nuance en de rede. Te vaak zien we echter dat het niet eens zijn met een ander ontaardt in tegenstand, dat grenzen van het betamelijke overschreden worden, uitmonden in agressie en geweld. En met welk argument? Dat is er doorgaans niet. Voor geweld is immers ook geen enkel argument te verzinnen. Ik durf het woord amper nog te gebruiken, maar polarisatie is aan de orde van de dag en kent inmiddels vele gezichten. Steevast een lelijk gezicht. Een verontrustende ontwikkeling. De minderheid legt het veelal af tegen de agressor. En dat is doorgaans de reden waarom iemand ervoor kiest niet zijn ware ik te onthullen, uit angst voor onbegrip, tegenstand en erger. En daardoor niet volledig zichzelf kan zijn en zijn leven anders moet vormgeven dan wenselijk, deels gevangen zit in een onzichtbare kooi.
Toegegeven, ook ik moet soms wennen aan nieuwe omgangsvormen en inzichten. Het gebruik van genderneutrale voornaamwoorden in de bejegening van transmannen en -vrouwen vind ik bijvoorbeeld nogal omslachtig. Het toont ook aan dat verandering soms een proces van de lange adem, van het geduld is. Geef het daarom de tijd. En bovendien: benoem diversiteit niet de hele tijd, ga er gewoon in mee. Vergeet niet dat Nederland wereldwijd nog steeds een van de beste landen is om te wonen. Laten we dat vooral zo houden met z’n allen.
Interessant in deze context: lees het artikel van Jeugdwerk Limburg. Om mensen te helpen inclusief te werken, heeft het kenniscentrum een checklist gemaakt bestaande uit tien onderwerpen met vragen. Bijzonder verhelderend. En sla vooral ook niet het verhaal van Bobbie over. In het artikel van Hair & Skin Institute vertelt Bobbie over de stap om uit te komen voor diens non-binaire identiteit.
Een moedige keuze, die zowel verlichting als uitdagingen bracht. Kortom, let op elkaar en help elkaar. Mocht je misstanden constateren, dan is er nog altijd Discriminatie.nl, de nieuwe naam van het meldpunt voor discriminatie in Limburg. Ook dat lees je in deze editie van Nummer 1.
Daniëlle Vranken
