Voor goaltjesdief Huub Smeets waren de jaren bij Almania de mooiste tijd van zijn leven
De boomlange aanvaller Huub Smeets was als prof met 156 doelpunten een van de meest succesvolle voetballers van Limburgse bodem. Zijn carrière begon in de jaren zestig van vorige eeuw bij de bekende en inmiddels opgeheven amateurvereniging Almania uit Broeksittard. Ooit kweekvijver van spelers die allemaal in het betaald voetbal terecht zijn gekomen.
Door PETER VAN DE BERG | Fotografie PAUL ROUS
De mooiste periode uit zijn rijkgevulde voetbalcarrière. Zo omschrijft Huub Smeets de beginjaren toen hij als jonge aanstormende spits nog bij RKVV Almania doelpunten maakte. De roemruchte amateurvereniging uit Broeksittard speelde destijds haar wedstrijden op gewijde grond. Zo omschrijven kenners van het Limburgse voetbal het sportcomplex als vruchtbare plek voor spelers die allemaal naam hebben gemaakt in het betaald voetbal. Niet alleen oud-prof Huub Smeets maar ook zijn broer Frits, Willy Dullens, Leo Ehlen, Jo Bux, Wilbert Suvrijn en Wil Boessen, om er maar eens paar te noemen. En daarmee is de lijst nog niet eens volledig opgesomd.
Huub Smeets (71) groeide op in de Sittardse volkswijk Stadbroek. Op de lagere school zat hij in de klas bij zijn eveneens bekende buurtgenoot Huub Stevens. ‘Alles draaide om voetbal’, weet hij nog. ‘Tussen de middag gingen we altijd een balletje trappen op een pleintje in de buurt. Ik heb maar kort bij de jeugd van Stadbroek gespeeld. Als laatste man nog wel. Omdat ik toen al een kop groter was dan mijn teamgenootjes, werd ik in de verdediging opgesteld. Maar ik wilde hogerop. Na een jaar kwam ik bij Almania terecht. Meteen in de A-jeugd. Terwijl ik zelf een jochie van amper twaalf jaar was.’
Zinken teil
Het ging allemaal erg snel met Smeets. Twee jaar later stond hij al in het eerste elftal van de club. ‘Dat is tegenwoordig ondenkbaar. Ik was veertien en speelde met ervaren voetballers die al jaren meedraaiden en twee keer zo oud waren. Ik ben daar heel snel volwassen geworden. Die mannen konden écht schelden als je iets niet goed deed. De beste manier was om te antwoorden met doelpunten. Ik weet nog dat ik moest invallen en naast Ties Willems in de spits stond. Ties was niet alleen een echte goaltjesdief, daarnaast ook nog kroegbaas. Na de wedstrijd gingen spelers en publiek naar zijn café om een pilsje te drinken. Iedereen kende elkaar. Broeksittard was nog een dorp met een hechte gemeenschap waar de voetbalvereniging een prominente rol innam.’
Gedenkwaardig is nog steeds de beslissingswedstrijd die Almania - opgericht in 1919 - in 1971 speelde tegen streekgenoot Caesar (Beek) om het kampioenschap in de eerste klasse van de KNVB-competitie. Het duel vond plaats op neutraal terrein bij Fortuna in stadion De Baandert. Liefst zestienduizend toeschouwers kwamen op de voetbalkraker af. Almania verloor de strijd om de titel uiteindelijk in de verlenging van het duel. ‘Ook bij derby’s tegen Sanderbout stonden de toeschouwers altijd rijendik rondom het veld. Dan kwamen gemakkelijk zesduizend mensen kijken. De kleedkamers waren zo klein dat je jezelf na afloop buiten in een zinken teil moest wassen. Dat waren nog eens tijden. Ik deed er niet moeilijk over. Ik was jong en gretig. Wilde alleen maar voetballen.’
Sport was belangrijk in het gezin Smeets. De vader van Huub vervulde als voorzitter een bestuursfunctie bij Stadbroek en zijn broer Frits werd doelman bij Almania en speelde als prof daarna bij Fortuna. Oudere broers Frans en Toon waren als amateurscheidsrechters actief. ‘Het was voetbal wat de klok sloeg bij ons thuis. In het betaald voetbal heb ik zelfs een derby gespeeld tegen Frits. Hij is een paar jaar ouder en stond onder de lat bij Fortuna terwijl ik toen bij MVV in de aanval stond. Die wedstrijd eindigde in een 1-1 gelijkspel.’
Hoge kosten
Dat inmiddels het doek definitief is gevallen voor Almania, gaat Huub Smeets aan het hart. De vereniging die in het Limburgse amateurvoetbal altijd een opvallende plek innam, fuseerde in 2013 al met SSOC en ging in de competitie verder als Sporting Sittard’13. Daar is nu dus ook een einde aan gekomen. Te hoge kosten en te weinig betalende toeschouwers hebben ertoe geleid dat de fusieclub door financiële problemen zelf de stekker eruit heeft getrokken. Daarmee behoren de mooie tijden op het sportcomplex aan de Bachstraat in Broeksittard definitief tot het verleden. ‘Dat is zeker spijtig’, zegt Smeets. ‘Maar het gebeurt niet alleen bij Almania. Kijk maar eens naar heel Limburg. In de loop van de jaren zijn best wel wat verenigingen helemaal verdwenen of afgezakt naar een lager niveau. Toen ik naar de profs overstapte, ben ik de prestaties van Almania wel van afstand blijven volgen. Je kijkt toch automatisch naar de uitslagen in de competitie.’
Hij speelde tot zijn negentiende bij Almania. Daarna begon de profcarrière van Huub Smeets. D’r jong va Sjtadbrook werd in 1974 door MVV gecontracteerd waar hij in de eerste twee seizoenen in de Eredivisie meteen zeventien doelpunten scoorde. Een lange loopbaan in de Nederlandse stadions volgde. Smeets speelde als prof tot en met 1989 betaald voetbal. Hij verdedigde de kleuren van MVV, Fortuna Sittard én Roda JC. Was tussendoor ook actief bij AZ’67, DS’79 en FC Den Haag en kwam zelfs een seizoen in de Verenigde Staten uit voor Los Angeles Aztecs. Daar werd de 1,93 meter lange aanvaller omgedoopt tot The Dutch Airforce of the Los Angeles Aztecs. In totaal speelde hij als prof 401 wedstrijden waarin de spits 156 doelpunten maakte. Daarmee behoort Huub Smeets tot een van de meest succesvolle voetballers van Limburgse bodem.
Zijn eerste jaar in dienst van Fortuna SC in het seizoen 1981-1982 was met twintig treffers uiterst productief. De Sittardse club promoveerde naar de Eredivisie. Smeets speelde tot en met 1984 in De Baandert, de plek waar hij als tiener nog pindanootjes had verkocht om een extra zakcentje te verdienen, maar de samenwerking eindigde in een bittere teleurstelling. Fortuna bereikte de finale van de KNVB-beker tegen Feyenoord, maar Huub Smeets speelde de wedstrijd niet na onrust binnen Fortuna over de winstpremie van het bekerduel. ‘De selectie wilde drieduizend gulden, ongeacht winst of verlies. Terwijl Fortuna bij verlies tegen Feyenoord maar vijftienhonderd gulden wilde betalen. De spelersraad zou ons standpunt naar voren brengen. Maar toen het ter sprake kwam, was ik de enige die iets daarover zei. Dan spelen we niet, was mijn reactie naar de directie. Maar de rest hield zijn mond en liet mij eigenlijk vallen. Ik heb toen als enige de finale niet gespeeld en het bleek ook het einde van mijn tijd bij Fortuna.’
Pijn gedaan
De breuk tussen de club en Smeets is daarna nooit meer echt goed gekomen. ‘Het heeft me veel pijn gedaan. Twee jaar geleden ben ik nog eens met mijn vrouw in het stadion geweest bij een bijeenkomst van oud-spelers. Ik voelde me erg opgelaten. Was niet op mijn gemak. We zijn ook niet lang gebleven. Ik word nog altijd scheef aangekeken voor dat gedoe rondom de bekerfinale. Bij mij is een afspraak een afspraak en een woord een woord. Ik heb altijd mijn mening gezegd. Daar sta ik voor.’
Smeets kijkt met meer voldoening terug op zijn jaar in de Verenigde Staten. In 1979 veranderde Los Angeles Aztecs in een kleine Nederlandse enclave met de komst van succestrainer Rinus Michels - bijgenaamd De Generaal - en de spelers Wim Suurbier en Leo van Veen. Als klap op de vuurpijl werd ook Johan Cruijff gecontracteerd. Smeets scoorde in de NASL-competitie voor de Aztecs acht keer. ‘We woonden met zijn allen in een resort. Voor de training gingen we bij Rinus Michels altijd broodjes eten die zijn vrouw Will dan voor ons smeerde. Het indrukwekkende stadion, de individuele acties van Johan op het veld; het zijn momenten om nooit te vergeten.’
Huub Smeets woont alweer jaren in de Kerkraadse wijk Terwinselen. Het verloop van zijn voetbalcarrière stemt hem tevreden, al is hij ervan overtuigd dat er misschien wel meer had ingezeten. ‘Liesproblemen hebben me toch wel parten gespeeld. Maar het is goed geweest. Het voetbal volg ik van afstand. Bij wedstrijden kom ik eigenlijk bijna nooit meer. Het liefst zie ik de competitie thuis op de televisie. Dat Ajax een voorsprong van negen punten in de slotfase van de Eredivisie verspeeld heeft, vind ik nog steeds onbegrijpelijk. Zo zie je maar weer dat het positieve gevoel toch altijd tussen de oren zit. En als dat ontbreekt, lukt op het veld ook niets meer.’
