Van het peloton naar de paddock
Dankzij zijn prestaties in de kasseienklassiekers groeide hij in Vlaanderen uit tot een halfgod. Tom Boonen was een van de weinige coureurs die qua populariteit de wielersport ver ontsteeg. Hij was de aimabele gast met een vlotte babbel. Hij had de x-factor, waardoor tientallen vrouwen bij de koers op hem stonden te wachten. Maar ook een enfant terrible, die graag vertoefde in de uitgaanswereld of een slippertje maakte met een dure sportwagen. Raymond Kerckhoffs zocht de ex-coureur op in zijn exclusieve garage onder de rook van Antwerpen.
Tekst en fotografie Raymond Kerckhoffs
Het is inmiddels vier jaar geleden dat Tom Boonen na een zesde plaats in Parijs-Roubaix uit het wielerpeloton verdween. Nog steeds ziet de Kempenaar, inmiddels veertig jaar oud, er afgetraind uit. De oud-wielrenner is na zijn carrière zeker niet in een zetel gaan zitten en van coronakilo’s is ook geenszins sprake. ‘Ik sport nog altijd graag. En of het nu fitness, hardlopen of soms fietsen is, ik doe het nog altijd fanatiek. Ik maak natuurlijk nu veel minder uren. Zo’n vijf of zes uur per week momenteel. Dat is voor mij voldoende om fit te blijven. Al is mijn conditie natuurlijk niet meer wat het geweest is.’
In Zandhoven is Boonen tegenwoordig partner in het garagebedrijf Iconiccars, waar exclusieve sportwagens worden verkocht. Zo werd er onlangs een Ferrari Sergio voor 1,6 miljoen euro verkocht, terwijl een Buggati Veyron 1,25 miljoen euro waard bleek te zijn. Sinds begin dit jaar is de ex-wielrenner ook importeur van Donkervoort-sportwagens van de Nederlandse fabrikant uit Loosdrecht. ‘Eigenlijk is dit een hobby, al moet er natuurlijk wel geld verdiend worden om de zaak draaiende te houden’, vertelt Boonen. Minimaal een dag in de week is hij hier tussen de bolides te vinden. Verder is hij nog betrokken bij Classified Cycling, een Belgische start-up die zich op innovaties in de fietsindustrie richt en bezig is met het revolutionaire proces van de zogenaamde virtuele derailleur, waardoor het schakelen via de naaf en crank verloopt.
Het wielerwereldje mist hij geenszins en wedstrijden bezoeken hoeft voor hem helemaal niet. Het enige waar hij wel geregeld naar terugverlangt, is de adrenaline van het koersen. De sensaties van bepaalde momenten in de koers en de voldoening van het winnen van een grote klassieker. ‘Ik heb het geluk dat ik redelijk goed aan een stuur kan draaien in de autoracerij. Daar haal ik nu enorm veel voldoening uit. In de Belcar en in de Supercar Challenge heb ik al de nodige successen geboekt. Van die wedstrijden krijg ik echt een kick. Daarnaast wil ik ook weer eens iets gaan voorbereiden dat met wielrennen te maken heeft. Vorig jaar had ik me ingeschreven voor de zware mountainbikemeerdaagse Cape Epic in Zuid-Afrika en de Dolomieten Marathon in Italië. Door corona zijn deze evenementen niet doorgegaan. Ik heb zo’n uitdagingen nodig om weer geregeld op de fiets te kruipen. Zomaar fanatiek op de fiets stappen zonder een doel te hebben, dat is niks voor mij. Als ik de autoracerij niet zou hebben, zou ik waarschijnlijk futloos zijn. Ik heb die sportieve uitdagingen nog steeds nodig.’
Toch klopt zijn hart ook nog altijd sneller voor de wielersport. ‘In deze periode van de voorjaarsklassiekers voel ik zeker nog kriebels. Ik kan echt genieten van de koersen op televisie. Met Omloop Het Nieuwsblad zat ik ’s ochtends thuis in de tuin te spitten. Ik zag op mijn horloge dat het bijna elf uur was. Toen realiseerde ik me dat ik andere jaren op dit tijdstip aan de start van de Omloop in ’t Kuipke in Gent stond. Nu was ik aan het werken in de tuin. Al stoort het me geenszins dat ik niet bij die wedstrijden ben. Nee, ik mis dat totaal niet.’
Met de Ronde van Vlaanderen en Parijs-Roubaix zit Boonen de hele dag thuis voor de televisie. ‘Vorig jaar heb ik de corona-editie van de Ronde van Vlaanderen van start tot finish gezien. Dan wil ik niks missen. Het was de eerste keer dat Vlaanderen helemaal integraal werd uitgezonden zonder onderbrekingen. Ik vond dat fantastisch. Als renner had ik vaak ook al in de eerste uren van een koers in de gaten wie er goed waren. Zo kan ik nu in die eerste uren voor de televisie ook al veel renners doorgronden. Hoe zenuwachtig een favoriet is, hoe hij zich verstopt in het peloton. Ja, ik kan dan al goed inschatten hoe de wedstrijd gaat verlopen. Ook voor de televisie beleef ik de koers als renner. Weet je wat me wel opviel? Als ik thuis met familie en vrienden zit te kijken, dan besef je pas dat zij met een heel andere bril naar een wedstrijd kijken. Dan merk je dat je als ex-renner veel meer ziet wat er gebeurt.’
Wat betekent de Ronde van Vlaanderen voor jou?
‘Dat is de belangrijkste wedstrijd in België. Natuurlijk een koers die je als Belgische renner heel graag een keer wilt winnen. Als jonge renner droom je daarvan. Gevoelsmatig heb ik echter meer met Parijs-Roubaix. Ik reed liever over de kasseien van Le Nord dan de Ronde van Vlaanderen. Het zal me in België niet in dank worden afgenomen dat ik dit nu hardop zeg. De Ronde van Vlaanderen is echter geen unieke koers. Als je de Omloop, Harelbeke en onder andere Dwars door Vlaanderen bekijkt, dan rij je grotendeels over hetzelfde parcours. Eigenlijk koers je vanaf de jeugdcategorieën in alle Vlaamse wedstrijden over dezelfde hellingen en kasseistroken. Oké, er wordt een beetje gepuzzeld links en rechts.’
Qua ervaring, behendigheid, stuurkunst en kracht overtrof Boonen op de ruwe stenen van de Hel van het Noorden al zijn tegenstanders. Met zijn 1,92 meter grote lichaam leek hij op het eerste oog niet eens geschikt voor deze helletocht. Boonen heeft echter korte benen en een lang lijf, waardoor hij gelijk aan een renner van 1,80 meter op de fiets kon manoeuvreren. Daarbij had hij dan wel de kracht van zijn 1,92 meter lange postuur. ‘Parijs-Roubaix is uniek. Er is geen enkele andere wedstrijd zoals die kasseienklassieker. Beide klassiekers zijn even zwaar en ook even moeilijk om te winnen. Toch reed ik net iets liever over de kasseizones in Noord-Frankrijk. Op de een of andere manier kon ik die ruwere kasseien nog beter aan. Die wedstrijd lag me beter. Ik weet nog dat ik in mijn eerste editie als belofte als achttienjarige die wedstrijd reed. Ik eindigde als zesde, maar zal nooit vergeten wat er door me heen ging toen ik die piste opdraaide. Dit is het. Dit is wat ik wil doen. Ik realiseerde me echt dat ik hier voor gemaakt was.’
Wat is je band dan met de Ronde van Vlaanderen?
‘Het was de eerste echte grote koers die ik heb gewonnen. In 2005 was dat de bevestiging dat ik op het allerhoogste niveau bij de wereldtop behoorde. Een jaar later won ik Vlaanderen in de regenboogtrui, wat heel bijzonder was. Terwijl ik in 2012 in de eerste editie op het nieuwe parcours de beste was, terwijl die overwinning mijn comeback inluidde.’
Toch win je de Ronde VAN Vlaanderen ook driemaal, waardoor je in dat monument bij de recordhouders Achiel Buysse, Eric Leman, Johan Museeuw, Fiorenzo Magni en Fabian Cancellara hoort.
‘Ik heb in de Ronde van Vlaanderen zeker één of twee edities niet kunnen winnen omdat ik gevangen zat in het ploegenspel. Al heeft iedere toprenner die veel koersen heeft gewonnen ook de nodige overwinningen aan ploegmaten moeten laten. Ik had de Ronde van Vlaanderen misschien vier of vijf keer kunnen winnen. Mijn ploegmaat Stijn Devolder won twee keer, terwijl ik met superbenen in het defensief zat gevangen. En de zege van Fabian Cancellara in 2010 was discutabel. Ja, ik had zelf zeker een paar edities beter uit de verf kunnen komen. Achteraf is het spijtig dat ik dat niet gedaan heb. Na je carrière kom je erachter dat je alles alleen voor jezelf hebt gedaan. En je palmares is het enige tastbare dat overblijft.’
