Kies een categorie
Zoeken binnen exclusief
terug naar overzicht

Alle categorieën

Straks de buurman aan ons ziekbed…?

Straks de buurman aan ons ziekbed…?

Marja Veenstra (links) en Inge Tra: heilig geloof in zorgen voor elkaar!

Het zal zo’n vaart misschien niet lopen, maar dat de zorg onder grote druk staat, is zeker. Daardoor komt de toegankelijkheid in gevaar en zullen we de zorg slimmer moeten organiseren. En minstens zo belangrijk is: hoe kunnen we de zorgvraag afremmen? Het streven is een gezondere toekomst. Hoe die eruit gaat zien? Inge Tra, programmamanager bij CZ en Marja Veenstra, leidinggevende projectmanagers Burgerkracht Limburg weten alvast zeker dat de uitrol zal lukken.

Door Jos Benders, arts-redacteur

U noemt het een zorgkloof. Hoe is die voor iemand voelbaar?
Inge Tra: ‘We merken het allemaal. In mijn eigen omgeving ervaar ik dat bijvoorbeeld in de kraamzorg. Waar het een aantal jaren geleden nog mogelijk was om standaard negenenveertig uren kraamzorg te krijgen, is dat nu vaak niet haalbaar. Ook horen we dat mensen moeite kunnen hebben om gezondheidsinformatie te begrijpen en te gebruiken, wat de kloof vergroot. Het aanpakken van de zorgkloof vereist een gezamenlijke inspanning van beleidsmakers, zorgverleners en de gemeenschap om ervoor te zorgen dat iedereen gelijke toegang blijft houden tot kwalitatieve gezondheidszorg.’
Marja Veenstra: ‘Eens. We merken het doordat we langer moeten wachten op zorg en er lange wachtlijsten ontstaan. Het aantal zorg- en ondersteuningsvragen die we hebben, kunnen niet altijd direct worden beantwoord. En soms duurt het weken voor er hulp beschikbaar is. Dat is de zorgkloof.’

Zorgkloof, een term die niet direct vrolijk klinkt. Was die gewoon niet te vermijden?
Inge: ‘Het is inderdaad een term die zorgen baart. Tegelijkertijd komt het doordat we met z’n allen een stuk langer leven. Daarom betekent de zorgkloof vooral dat we opnieuw moeten uitvinden hoe we de zorg inrichten als er minder mensen zijn om die zorg te verlenen. Ook de inwoners, wij allen dus, zullen zich anders moeten gaan gedragen.’
Marja: ‘Eens. We worden ouder maar ook de vragen worden complexer. En iedereen alleen maar in de zorg laten werken, is ook niet haalbaar, want er zijn ook andere banen waar mensen hard nodig zijn. We zullen de zorg anders moeten organiseren.’

Ik begrijp dat u mij als inwoner voor de oplossing rechtstreeks aanspreekt. Welke vrijheid zou iemand hebben om niet mee te doen?
Marja: ‘We kunnen uiteraard niemand dwingen, maar het biedt ook kansen. Elke kleine bijdrage kan al een groot verschil maken. Als inwoner heb je ervaringskennis, bijvoorbeeld als je een bepaalde ziekte hebt doorleefd. Om dan als inwoner daadwerkelijk onderdeel van de oplossing te kunnen zijn, gaat het niet alleen over meedoen, maar ook over meebeslissen en meepraten. Door je stem te laten horen, aan te geven waar je als inwoner tegenaan loopt. Maar ook waar je oplossingen ziet, draag je bij aan de oplossing.’
Inge: ‘Precies dát. We zijn allemaal onderdeel van onze maat-schappij. Het gaat er naar mijn idee niet over dat we vrijheid geven om niet mee te doen, het gaat erom dat we gelijkheid nastreven zodat juist iedereen wél kan meedoen. Dat hoeft niet voor iedereen gelijk te zijn, iedereen kan doen waar hij of zij goed in is.’

Ook zorgverleners, zorgverzekeraars, welzijns-organisaties, zelfs gemeenten nemen een deel van de verantwoordelijkheid. Je zou die samen de professionele standaard kunnen noemen. Hoe brengt u de wereld van de inwoners en de gezondheidswerkers bijeen?
Inge: ‘Ik zou dat van twee kanten willen bekijken; we brengen ook de professionals bijeen in de wereld van de inwoners. Het is de maatschappij waar het om draait, waarin we goed met elkaar moeten functioneren. Daarbij zijn het inwoners die mogen aangeven hoe ze gefaciliteerd willen worden.’
Marja: ‘Die inwoners doen al veel voor elkaar, zoals zorgen voor hun naaste, vrijwilligerswerk, lotgenotencontact, wat we de informele zorg noemen.’

Wanneer kan de uitrol als geslaagd worden beschouwd?
Inge: ‘Dan kijk ik naar de stip op de horizon: wanneer iedereen in Nederland toegang heeft tot goede zorg. En we hebben gezorgd dat niemand achterblijft. Dat bereiken we wanneer diverse perspectieven naar voren worden gebracht, met invloed op de zorg.’
Marja: ‘Graag voeg ik toe dat we minder in hokjes moeten denken vanuit formele of informele zorg, maar dat inwoners en de formele zorg veel meer samenwerken en ook beide aan het roer staan.’

Dertig woorden nu van u beiden met een oproep aan ons inwoners.
Inge: ‘Kijk wat je zelf kunt doen. Begin bijvoorbeeld met een kaartje in de brievenbus bij een buurtgenoot die net een operatie heeft gehad. Of raadpleeg Thuisarts.nl voordat u de dokter belt. Zorg voor elkaar. Samen maken we het verschil.’
Marja: ‘Laat je stem horen. Deel je ervaringen, benoem de uitdagingen die je ziet, maar ook welke ideeën en mogelijke oplossingen. Het is een gezamenlijke beweging die we op gang moeten brengen. Ik heb er een heilig geloof in.’

CZ_404

Resultaten

273 resultaten

Nummer 1 Leden Inlog

U kunt hieronder inloggen om deel te nemen aan onze lezersacties.

E-mail adres  
Wachtwoord  

Wachtwoord vergeten?
Maak een nummer1 account aan