Het bed gespreid vinden

Een mooi voorbeeld hoe niet alleen binnen maar ook tussen regio’s steeds beter wordt samengewerkt om de zorg, die onder grote druk staat, toekomstbestendig te maken. Nicole Thomas werkt bij MeanderGroep Zuid-Limburg en is een van de drijvende krachten achter het Zorgpunt in de Oostelijke Mijnstreek. Lisette Ars werkt bij Envida en is in de regio Maastricht-Heuvelland kartrekker van het Zorgpuntinitiatief.

Door Jos Benders, arts-redacteur

Lisette: ‘Voor een huisarts die dringend op zoek is naar een acuut verblijfsbed, biedt één centraal zorgpunt veel voordelen. In het verleden was het zo dat die huisarts allerlei verschillende zorgorganisaties moest bellen op zoek naar een leeg bed. Wij nemen die zoektocht uit handen.’

Kunt u een recent voorbeeld noemen waaruit het belang van die bemiddeling blijkt?
Lisette: ‘Vrijdag was ik bij het Zorgpunt (ik spreek de dames op een maandag; JB). Er was sprake van een oudere man die erg ziek was, thuis. De patiënt had een aantal dagen 24 op 7 opvang nodig om te herstellen. Zijn huisarts belde het Zorgpunt en wij konden realiseren dat binnen een paar uur een opname kon plaatsvinden in een zorgcentrum. Om te herstellen, zodat hij binnenkort weer naar huis kan.’

Zou het in vroeger dagen anders zijn gegaan?
Nicole: ‘Dan zou de huisarts zelf moeten rondbellen. Misschien ving hij bot bij een aantal zorginstellingen. Dat betekende tijdsverlies. En in die tussentijd zou het zomaar kunnen dat een patiënt die minder urgent was dit bed zou hebben bezet. Het grote voordeel van het Zorgpunt is dat we een totaaloverzicht hebben van de regio Zuid-Limburg. En daarmee over de vraag om die te matchen met de ruimte aan beschikbare bedden.’

Wat is dan uiteindelijk de meerwaarde?
Lisette: ‘Die is veel meer de samenwerking. Niet alleen met de huisarts, maar ook het ziekenhuis.‘

Hoor ik hierin ook een meerwaarde voor de zorgprofessionals?
Nicole: ‘Zeker. Ik ben ook regisseur van de dementieketen, die mensen thuis begeleidt met dementie. Voorheen moest ook voor deze groep worden rondgebeld als er thuis een crisis was. Tegenwoordig is het streven om mensen met dementie zo lang mogelijk thuis te laten. Maar als dan bijvoorbeeld de mantelzorger wordt opgenomen in een ziekenhuis en het systeem het niet meer volhoudt, ontstaat er een acute situatie die we nu beter kunnen opvangen.’

Hoor ik in het antwoord dat ook de stress voor jullie als zorgprofessionals minder is?
Beiden: ‘Ja, ja.’

Wat was er allemaal voor nodig om dit niveau te bereiken?
Lisette: ‘Dat was COVID. Toen hadden we heel nauw overleg met de ziekenhuizen, soms meermalen daags, om ervoor te zorgen dat patiënten die uitbehandeld waren maar die wel nog rust nodig hadden, konden worden overgeplaatst naar zorgcentra. Opdat er zo bedden vrijkwamen voor acute COVID-patiënten. Dat heeft een versnelling gegeven aan de start van de Zorgpunten.’
Nicole: ‘COVID dwong tot samenwerken. In die tijd hebben we knopen moeten doorhakken, tijd om lang na te denken was er niet. Doorpakken luidde het devies, de nuances kwamen later.’

Hoe meet U het succes?
Nicole: ‘Toevallig hebben we net voor de derde maal een meting afgerond bij huisartsen - in wezen onze grootste klant - naar de vraag: hoelang duurde het vooraleer een bed werd gevonden? De tijdsduur is gereduceerd van een uur naar vijfendertig minuten. Vijfentachtig procent van de huisartsen vindt dat het Zorgpunt hen ontzorgt.’

De volgende vraag is een licht poëtische. Stel, jullie hebben een oudtante in Australië, die heb je al twintig jaar niet meer gezien. Ze vraagt: wat is dat toch voor werk wat jullie doen?
Nicole: ‘Toevallig was ik afgelopen weekend op de verjaardag van mijn vader, en heel wat oudere ooms en tantes van boven de vijfenzeventig waren te gast. Ik heb die vraag meerdere keren moeten beantwoorden. Mijn antwoord was: Mijn collega’s en ik proberen dat wat we hebben zo goed mogelijk in te zetten. Ik noem een voorbeeld uit de thuiszorg, waarin we hebben afgesproken dat we daarin alleen nog de zorg leveren die je thuis niet zelf kan aanleren. Voorbeeld: iemand die na een staaroperatie de ogen moet druppelen, die kan dat aanleren. Dat hoeft de thuiszorg niet te doen. Mijn familieleden met een medische achtergrond billijken dit. Ook omdat het de zelfredzaamheid bevordert.
De andere groep is ongerust dat ouderen uit de boot vallen. Dit voorkomen, zie ik als een absolute taakstelling.’
Lisette bekrachtigt: ‘Het is van belang dat we in de toekomst de zorg kunnen blijven leveren die de mensen toekomt.’

_____________________________________

Binnen de Mijnstreekcoalitie werken zorgverzekeraar CZ, Burgerkracht Limburg, Zuyderland, huisartsen, thuiszorg en andere zorgpartners samen aan een toekomstbestendige zorg. Waar nodig wordt met andere regio’s in Limburg
samen opgetrokken om de zorg toegankelijk, goed en betaalbaar te houden. Meer informatie op www.mijnlevengezond.nl.

In Maastricht-Heuvelland werken partners binnen Alliantie Santé samen aan duurzame zorg. Voor meer informatie: www.blauwezorg.nl/ambitie.