De roadtrip van Loepy Thissen in Boekhandel Dominicanen

Boekhandel Dominicanen in Maastricht maakt tot en met half juni de eeuwenoude mergelwanden vrij voor een bijzondere expositie. Loepy Thissen uit Venlo, met haar vierentwintig jaar een van de jongste professionele kunstenaars van Limburg, toont haar schilderijen die ze maakte tijdens een roadtrip van een half jaar door Europa. ‘De vrijheid die ik voelde, geweldig.’

Door JOS CORTENRAAD | Fotografie HENRY PETERS

Haar omgeving reageert op zijn zachtst gezegd sceptisch als ze eind 2022 haar plan voor de Loepy Elaine Painting Tour aankondigt. Op reis met een camper door Europa zonder reisplan, alleen met haar maatje en naaktkat Lou. Die zijn zo terug, is de onuitgesproken verwachting. En waar gaat ze dat van betalen?, is de op zich logische vraag. Loepy lacht. ‘Dat zei mijn vader ook. Een camper is niet goedkoop. Mijn idee om sponsors te zoeken en ze dan als beloning een origineel schilderij te beloven, gemaakt tijdens de tour, sprak hem wel aan.’

Mooie reacties

En zo geschiedt. Loepy benadert een aantal bedrijven in Venlo en omgeving, haar woonplaats. ‘Ik kreeg zo’n mooie, positieve reacties’, zegt ze. ‘Binnen een maand had ik zo veel toezeggingen dat ik op zoek kon naar een campertje. Uiteindelijk heb ik die gevonden: een hemelsblauwe Mercedes Sprinter met alles erop en eraan. Keukentje, bed, airco. Met plaats genoeg voor mijn schilderspullen en kleren. Ik was de koning te rijk. Begin mei zet Loepy koers richting Noord Frankrijk, de eerste halte op een reis die uiteindelijk ruim zeventienduizend kilometers lang wordt. ‘Waar ik geweest ben? Frankrijk, Spanje, Portugal, Slovenië, Kroatië, Italië, Oostenrijk, Zwitserland, Scandinavië en uiteindelijk weer richting Venlo. In november was ik weer thuis. Blij? Ja, om mijn ouders en vrienden te zien. Maar ik had geen heimwee of zo. Integendeel. Ik ben graag alleen. Waar andere mensen de coronapandemie verschrikkelijk vonden vanwege de sociale isolatie, was het voor mij een fijne tijd. Geen verplichtingen, rust in mijn hoofd. Die rust heb ik ook tijdens de roadtrip ervaren. Midden in de natuur achter mijn ezeltje. Vers eten kopen op de markt, koken en eten onder de luifel. Alleen ja, soms met gezelschap van mensen die ik onderweg tegenkwam. Maar alleen zijn is heel anders dan je alleen of eenzaam voelen. Lou was mijn gezelschap, dat beest weet precies wie en wat ik ben.’

Schilderen als wapen

De behoefte aan rust heeft ook alles te maken met een periode van depressie die Loepy, dochter overigens van operazanger Sef Thissen, doormaakte. Ze verblijft een tijdje in een kliniek waar ze leert dat er wapens zijn tegen depressieve gevoelens. ‘Schilderen bijvoorbeeld. In de kliniek werd me nog eens duidelijk dat schilderen echt mijn beroep is, mijn levensvervulling zo je wilt. Nu heb ik dat al mijn hele leven gedaan en ik verkoop al langerwerk. Maar toch. Bij mijn ouders hangt een werk aan de muur dat ik op mijn vierde gemaakt heb. Je kunt daarmee lachen, maar critici vinden het nog steeds bijzonder. En mijn ouders gelukkig ook.’ Loepy Thissen voltooit tijdens de coronapandemie een opleiding fotografie, maar kiest voor de schilderkunst. ‘Pap vindt het jammer, want ik was de vaste fotograaf tijdens zijn optredens. Aan de andere kant ziet hij dat schilderen me gelukkig maakt. Mijn ouders hebben me altijd geweldig gesteund, ook met deze keuze. Daar ben ik ze echt dankbaar voor.’

Doek met gedicht

Tijdens de reis door Europa moet er ook gewerkt worden. Loepy heeft iedere sponsor beloofd tijdens de trip een doek te schilderen. ‘Dat was de afspraak en uiteraard heb ik me daaraan gehouden. Bepaalde eisen of richtlijnen waren er niet. Ik bepaal zelf wat ik schilder en met welke techniek. Olieverf, acryl, krijt, aquarel. Ik wil wel in elk werk een gevoel terugzien. Verdriet, woede, blijdschap, liefde, wanhoop; precies dat wat ik op dat moment voel. Zie ik het gevoel niet, dan gooi ik het schilderij weg. Dat is wat schilderen met me doet: het haalt mijn emoties naar boven. Ik wil die laten zien, ook als ze negatief zijn. Later heb ik bedacht om bij elk doek een passend gedicht te schrijven.’

Expositie en boekje

Eenmaal terug in Venlo, bij de presentatie van de schilderijen en gedichten aan de sponsors, krijgt Loepy Thissen van Ton Harmes het aanbod om niet alleen te exposeren in Boekhandel Dominicanen in Maastricht. ‘Een boekje met alle tijdens de reis gemaakte doeken én de bijbehorende gedichten. Ik was sprakeloos. Wat een kans. Misschien omdat ik zo’n fanatiek lezer ben, wie weet. Ik ben met mijn vierentwintig jaar een beginnend kunstenaar. Iedereen weet dat het bepaald niet eenvoudig is om van de verkoop te leven. Ik verkoop best wel wat, maar deze trip en de expositie helpt wel heel erg mee. Voor mij is het in elk geval een stimulans om een tandje bij te zetten, hard te werken. Want dat is ook het kunstenaarschap.’

Inspiratie en steun

En de camper, is die weer terug naar de garage? Loepy lacht. ‘Zeker niet’, zegt ze. ‘Dit was zo’n geweldige ervaring, dat mag niet de laatste keer zijn. Weet je wat ik trouwens nog het mooiste van alles vind? De reacties van zo veel mensen. Mensen die ook last hebben van depressieve gevoelens en voor wie ik een beetje inspiratie en steun mag zijn.’