BLOG | ZWELGEN
ZWELGEN
Oktober uitgave 2024
Dertien jaar was ze, en ze ging sterven. Een groot aantal geologische signalen, door de politiek genegeerd, waren er geweest voordat een uitbarsting van de Nevado del Ruiz-vulkaan in Colombia een lawine van modder en gesmolten sneeuw naar beneden deed afglijden en het dorp Armero verzwolg met vijfentwintigduizend zielen ten hemel reizend tot gevolg. Omayra Sanchez zat vanaf knieën naar beneden vast in het puin, meegesleept door het dodelijke bergmonster met zijn tentakels van vanuit hogerop meegenomen bomen en bakstenen, en stond tot aan haar hals en kin in het water in een kuil. Een apocalyps waar de rampen in de romans van de magisch schrijver en Nobelprijswinnaar voor de literatuur Gabriel García Márquez, bekend van zijn boek Honderd jaar eenzaamheid, kleinzoon van kolonel Márquez, bij verbleekten. De grond was vruchtbaar vanwege de vulkaan, maar wonen kon je er eigenlijk niet, vanwege het gevaar.
Journalisten, fotografen en cameramensen verdrongen zich om het meisje te interviewen en beelden en foto’s van haar te maken. Een waterpomp, al of niet motorisch, hadden ze niet, en al evenmin chirurgisch en zorgmateriaal om, als ze het water al weg hadden kunnen krijgen en een diagnose hadden kunnen stellen, reddingswerkzaamheden te kunnen verrichten. Ze stond kennelijk boven op haar tante in de modder, waar een wand op was gevallen. Ergens verderop lag haar vader, de geest aflijvig, onder het slijk. Zestig uur heeft ze het volgehouden. Van een Amerikaanse tv-zender, die camerabeelden had gemaakt van het Colombiaanse drama, had ze een huis voor haar moeder die in Bogota was voor zaken bedongen. Voor de camera nam ze hartverscheurend met uitingen van liefde afscheid van moeder, tante, broer en vader.
Nee, dan Heerlen. Een klein deel van de complexere ziekenhuiswerk- zaamheden zal, vanwege personeelstekort, enkel nog gedaan kunnen worden in het zusterziekenhuis in Sittard-Geleen. De politiek schreeuwt moord en brand; de lokale politieke partijen - waarbij vooral het SP-logo veel te zien was - en zelfs Timmermans en Wilders doen mee in het gehuil. De Tweede Kamer had er verleden week nog een debat over. Diverse malen zijn er demonstraties geweest, ook in Den Haag, en de media doken er vol op. In plaats van handen uit de mouwen, politiek populisme en zwelgen in zelfmedelijden, waarmee het probleem - voor zover dat er al een is - met al die ziekenhuizen in de buurt (Maastricht, Sittard-Geleen, Heerlen en even- tueel zelfs Aken) niet wordt opgelost. In Heerlen willen ze een volwaardig ziekenhuis, wat dat ook moge betekenen. Dat zwelgen is sowieso een Heer- lens probleem. Want ondanks dat ze per hoofd van de bevolking het meeste geld uit de rijkskas kregen de afgelopen jaren, denken ze nog steeds dat Den Haag hen is vergeten. Uiteraard niks ten nadele van al die huisartsen en zorgwerkers die meer werk gaan hebben.
In en vanwege een hittegolf ben ik ter aarde gekomen in het ziekenhuis in Deurne, dat al decennialang gesloten is. De inwoners in de omgeving konden wel naar Helmond reizen. Ziekenhuis Deurne werd gesloopt en de gemeente had het plan een nieuw gemeentehuis te bouwen. Ze hadden er beter het gemeentehuis van gemaakt, de bedden stonden er al, gonsde het in de volksmond. Van oversterfte na het vertrek van het ziekenhuis in die regio en van zwelgen in zelfmedelijden heb ik niks gemerkt.
