Het fragment van Louis

Maart uitgave 2025

U kunt zich het fragment wellicht nog herinneren omdat het indertijd (1996) spraakmakende televisie was, maar ook nadien nog regelmatig op media voorbij is gekomen: het fragment waarop Louis van Gaal uitvalt tegen een journalist die hem een onwelgevallige vraag had gesteld waarop hij verontwaardigd roept: ‘Ben ik nou zo slim of jij zo dom?’ Waarmee de toon van het interview was gezet.

Ik stel mezelf die vraag weleens als we een dossier overnemen van een rechtsbijstandverzekeraar en wederom moeten vaststellen dat door gebrek aan informatie en communicatie zaken niet of onvoldoende zijn opgepakt en slachtoffers met veel vragen en onduidelijkheden zijn blijven zitten. Zaken waarbij de communicatie vooral is verlopen per mail en terugbelverzoeken niet werden nagekomen. En als telefonisch contact al mogelijk was, dat vooraf moest worden ingepland met een tijdslot, in de regel van maximaal tien minuten. Je zult maar thuis zitten na een ongeval, in zak en as, door letsel afgesloten van hetgeen normaal en gangbaar is, met medische behandelingen in het verschiet en geen vooruitzicht op een spoedige verandering die weer licht in de tunnel brengt. Met vragen die je wilt delen met je belangenbehartiger om zo enige rust te vinden, maar die vervolgens slechts op deze wijze kan communiceren. Dan denk je: dat kan toch niet in dit vak?

Op zo’n moment denk ik dan wel aan de uitspraak van Louis. Niet omdat ik mezelf zo slim vind, maar omdat ik me niet kan voorstellen dat je jezelf serieus neemt in dit vak als je cliënten vooral vanachter het beeldscherm wilt bedienen, met zo min mogelijk persoonlijk contact en dan ook nog eens telefonisch niet of nauwelijks bereikbaar bent. Letselschade is nou eenmaal niet hetzelfde als het vervangen van een autoruit die via Carglass met een planning via internet en het brengen van je auto zonder persoonlijke inleving te realiseren is. Maar als zelfs daarbij de warme persoonlijke groet bij het ophalen van de auto wordt gewaardeerd, moet je dan heel slim zijn om te beseffen dat die persoonlijke benadering bij een letselschadekwestie nog veel belangrijker, zelfs onmisbaar is?