Dat zit wel snor
April uitgave 2025
Mijn gezichtsbeharing is al vaker in deze serie columns aan de orde gekomen. In negen van de tien gevallen overigens op een positieve, licht humoristische of ludieke wijze. Het uiterlijke kenmerk op mijn bovenlip is een soort van handelsmerk geworden. Met uitzondering van die ene keer dat een aantal meiden mij voor een pornoacteur aanzagen (nog na te kijken op YouTube), levert mijn snor hoogstens goedbedoelde plagerijtjes op. De snor is als het ware een onderdeel van mijzelf geworden, net als dat wellicht bij anderen geldt voor rood haar, een kale kop, een bril, een kromme neus of een moedervlek op het voorhoofd.
Het uiterlijk van mensen doet er meer toe dan we zelf willen toegeven. We besteden er veel werk aan, of hebben althans de behoefte daartoe. Dat heeft ook zijn keerzijde: een westers schoonheidsideaal, gepromoot via influencers op talloze socialemedia-accounts, leidt bij velen tot onzekerheid. Dat was vroeger al zo, maar is in dit tijdperk van een sterke beeldcultuur een steeds groter probleem geworden. Jongeren willen of schitteren als een ster óf meedoen en niet opvallen in het grote midden. Maar vrijwel niemand wil opvallen als buitenbeentje door afwijkend uiterlijk of kledingstijl. Slechts een kleine minderheid stapt daar overheen en trekt zich van commentaar en buitenwereld niks aan.
Het zijn wij zelf die aan deze situatie meewerken doordat we, wellicht onwillekeurig, oordelen op grond van uiterlijk. Dat begint met het letten op uiterlijke kenmerken, lengte, huidskleur, corpulentie, kleding, haardracht en dergelijke. Maar de vervolgstap is te vaak gebaseerd op vooroordelen, meestal onbewust. We dichten dan karaktereigenschappen toe aan kenmerken. Of we voelen ons meer of minder verwant met iemand met bepaalde kenmerken. En op die basis maken we het eerste contact. Pas daarna corrigeren we het eerste beeld. We gaan pas dan ook de persoon achter het uiterlijk zien en waarderen.
Ik vind het zelf plezierig als mensen mij beter leren kennen dan het etiket dat ik opgeplakt krijg. Ik denk immers dat ik meer, in elk geval anders ben dan die bromsnor, die politicus, die zakkenvuller, die Limburger, die senior of dan wat men ook in een eerste opwelling van mij denkt. En ik denk dat dit voor vrijwel iedereen geldt. Je wilt echt gezien, echt gekend worden door de ander, omdat dat leidt tot echte waardering. Daar word ik gelukkiger van, daar worden mensen gelukkiger van.
Dus is het zaak om, naast de oppervlakkige kennismaking via uiterlijk of via foto, de contacten snel te verdiepen en te verbreden. Ik pleit voor meer persoonlijke contacten, echte gesprekken, anderen werkelijk in de ogen kijken. Aandacht schenken is zoveel meer dan een blik werpen. Laat nu juist de vastentijd een periode zijn waarin van mensen wordt gevraagd om meer aandacht voor elkaar te hebben. Tijd vrijmaken voor de ander. Dan zit of komt het met die ander wel snor. Ik kan het weten.
